martes, 1 de septiembre de 2015

Non soamente se pode mirar ca vista..

No tengo demasiadas dotes para escribir, pero sí un montón de ideas, pensamientos, sentimientos..etc en mi cabeza,aún tengo mi creatividad(Y lo de aún no me refiero a que a día de hoy lo siga conservando, si no de cantidad, que tengo lo mío, que tengo algo.).Este era un micro-relato para un concurso que no gané, y como ya pasó, no tiene que ser inédito y además, la gente que lo vió dijo que está bastante bien, y como yo hago mucho caso a todo el mundo, pues decidí subirlo.
La historia es bonita porque lanza un mensaje de esperanza, que es lo único que nunca podemos perder.
Este relato me ha animado a escribir más de estos en un futuro y presentarme a más concursos.
Y nada, sólo avisaros de que este es uno entre medias para otro cómic que subiré entre finales de esta semana y principios de otra.
Posdata:Je je, ya es mi entradilla más grande que el relato.


Ela non lle atopaba nada bo á vida, e farta xa de todo, un día de súpeto, decidira acabar con ela estampando o coche no túnel.O final, non logrou acadar o seu obxectivo, e simplemente quedáralle como secuela a perda da vista.Porén, foi entón, con esta oportunidade,cando comezou a ver a beleza da vida.

No hay comentarios:

Publicar un comentario